Voorgoed in ons hart

onze gestorven vrienden

Cisco 04-03-2002 – 5-11-2012 †

Als kind zijnde heb ik altijd gezeurd om een hond en toe ik een jaar of 10 was kreeg ik een keeshondje. Beertje was zijn naam. Maar zoals het heel vaak gaat is het in het begin leuk, maar mijn belangstelling voor hem werd steeds minder. Daarom vind ik het altijd een heel slecht idee om een hond voor een kind aan te schaffen als de ouders er niet volledig achterstaan. 

Toen mijn man en ik getrouwd zijn woonde we in eerste instantie op een flat. Toen duidelijk werd dat we het huis van mijn ouders zouden kopen kochten we een Bouvier BONO. Daar hebben we alles fout mee gedaan wat we maar fout konden doen. Voor ons was het een lieve hond maar voor vreemden  niet altijd betrouwbaar.

In de tijd dat we de Bono hadden en we al in Einighausen woonde met een grote tuin, namen we SCOTTY over, een kruising teckel van een paar jaar. Onze veestapel breidde zich steeds meer uit met kippen, konijnen, katten, een paard en een pony en geiten. En daar kon JESSY makkelijk nog bij. Een kruising Mechel, waar mijn passie voor honden mee begonnen is.

Ondertussen was scotty overleden en we kregen de smaak te pakken voor behendigheid dat ik met Jessy deed en er kwam een Alt deutschen huttenhund bij INCA. Helaas werd zij toen ze 2 jaar was, overreden

Toen kwam CISCO, de duitse herder. De liefste herder die je maar kan bedenken. Geen greintje kwaad maar wel slechte heupen. Die hebben we laten kantelen wat ze destijds geregeld deden en ze heeft er nooit meer last van gehad.

Tijdens een puppycursus was ik gecharmeerd van een vastgotaspets (een zweeds herderras) en toen Jessy stierf kwam deze in huis BABBE. Behendigheid was aan haar niet besteed. Helaas!!

Met Cisco konden we geen behendigheid meer mee doen en toen kwam DIXIE de border collie die we overnamen toen ze 5 jaar was. Zo werd de passie voor border collies geboren.

Met DIPPER en later haar dochter IZZY hebben we een hele poos behendigheid gedaan, niet op heel hoog niveau maar we hebben leuke tijden gekend met het trainen en leuke kleine wedstrijdjes.

Nu we zelf ouder worden en ik zie hoe belastend behendigheid kan zijn doen we dat met onze huidige borders niet meer, maar we zijn wel verslingerd aan mantrail.

Van ieder hond hebben we gehouden en geleerd. Het afscheid nemen doet altijd heel veel pijn, of dat op jonge leeftijd gebeurt of op oudere.

Als 2 grote ogen je vragen, help me want ik voel me niet fijn, mag je dan,
terwijl je zelf voelt dit is het einde, egoïstisch zijn?

Als je van de arts hoort, dit komt niet meer goed, en zij krijgt steeds meer pijn
mag je haar, omdat je haar niet wilt missen, egoïstisch zijn?

Als 2 bruine ogen zich sluiten voorgoed en je zonder haar verder moet met de riem in je hand en je hart vol pijn,
dan probeer je jezelf ervan te overtuigen dit is het beste, ik mag niet egoïstisch zijn.

Zij is al die fijne jaren zelf niet 1x egoïstisch geweest.